Een van de meest opmerkelijke deelnemers in het Friese
loopcircuit is momenteel Wybren Visser uit Harlingen. Niet zo zeer
door zijn prestaties, veeleer door zijn leeftijd. Bijna wekelijks
loopt Wybren Visser als 83-jarige een wedstrijd of trimloop. Aan
stoppen denkt deze superveteraan voorlopig nog niet. Een geheim voor
zijn prestaties op leeftijd heeft Visser niet echt. "Gewoon
goed eten. Ik maak altijd mijn eigen eten klaar. Ik eet veel groente
en veel fruit, vooral sinaasappels en bananen. Verder wandel ik elke
dag anderhalf uur. Op woensdag loop ik meestal hard en op zaterdag
een wedstrijdje."
De woning van Wybren –Wiep voor vrienden- Visser vertoont
uiterlijke kenmerken van een sportman in hart en nieren. De mooiste
trofeeën als bekers en eretakken zijn in de kamer uitgestald, de
medailles en lintjes hangen op de slaapkamer. En de sportkleren
liggen altijd klaar om aan te trekken.
Oorlog spelbreker
Als loper is Visser een laatbloeier. Ruim tien jaar geleden trok
hij voor het eerst de loopschoenen aan. Daarvoor had hij meer dan
dertig jaar vrijwel niets aan sport gedaan. Visser begon zijn
sportcarrière als gymnast. Hij groeide in geboortestad Franeker op
in een gezin van negen kinderen. Die zaten allemaal op gymnastiek.
De Tweede Wereldoorlog onderbrak de sportieve ambities. Drie jaar
zat Visser ondergedoken. Maar na de bevrijding pakte hij de
sportieve draad weer op. Op een gewone fiets ging Visser aan
wielerwedstrijden mee doen. Bijna alle wedstrijden won hij! De Ronde
van Harlingen heeft Visser twee maal gewonnen "Mijn broers
adviseerden mij toen met wielrennen te beginnen. Daarvoor moest er
wel een racefiets komen. Ik was getrouwd en had weinig geld voor een
fiets. Maar door hier en daar wat bij elkaar te scharrelen kwam er
toch een knappe fiets."
Wielercarrière
Op 26-jarige leeftijd sloot Wybren Visser zich als wielrenner
aan bij de Leeuwarder Wielervereniging De Friesche Leeuw. Daar moest
hij het opnemen tegen gevestigde namen als Bep Andriessen en Jan
Charisius. "Dat waren onsportieve mensen. Zij waren twee
sprinters, ik was een tijdrijder. Ik reed de veertig kilometer
binnen het uur. Dat was toen heel snel. Als ik voor hen binnen kwam
hadden zij altijd zogenaamd pech gehad, een lekke band of de ketting
eraf. Als ze per ongeluk eens van mij wonnen stond er bijvoorbeeld
in de pers: Jan Charisius klopt Wybren Visser."
Op het materiaal was in die tijd nog wel wat aan te merken.
Tijdens de Ronde van Groningen reed Visser voor het eerst op een
nieuwe racefiets. Die had hij van familieleden gekregen. Met veel
moraal reed hij in de rondte. Visser kwam met drie renners aan de
leiding. Drie ronden voor het einde reed hij van het trio weg, want
zijn mede vluchters waren sprinters. Het ongelooflijke gebeurde.
"Ik zakte plotseling dwars door de fiets. Ik heb de fiets
opgepakt en in een tuin gedonderd. Bij de Magneet-fabriek in Weesp
hadden ze vergeten twee buizen na te lassen." Ironisch genoeg
miste hij daardoor de racefiets die de winnaar als prijs kreeg.
Tijdens zijn wielercarrière heeft Visser éénmaal een aanbod
gekregen als semi-prof te gaan fietsen. Na een goede prestatie in
een grote wedstrijd in Heerenveen is hij gevraagd voor een
Amsterdamse club te gaan rijden. Visser kon daar halve dagen werken
en halve dagen fietsen. "Mijn vrouw wilde niet naar Amsterdam.
Ze was bang dat ik in Harlingen mijn werk als havenarbeider kwijt
zou zijn als het niet lukte. Dus dat werd niets."
Wedstrijd verkocht
In die tijd –de jaren 1950- werden ook al wedstrijden ‘verkocht’.
Tijdens een Ronde van Pingjum had Visser een afspraak gemaakt met
Sjoerd Tijsma uit Pingjum. Visser had gehoord dat Tijsma van
aardappelhandelaars Sijbesma een racefiets zou krijgen als hij voor
eigen publiek de Ronde van Pingjum zou winnen. Sociaal als hij was
bood Visser zijn hulp bij Tijsma aan. De afspraak was dat hij Sjoerd
Tijsma zou helpen te winnen en dat Visser de winnaarspremie van
vijftig gulden zou krijgen. En zo liep het ook! Sjoerd sprong weg en
in het peloton rekende men er helemaal op dat Visser, als
gebruikelijk, er wel achteraan zou gaan. Voor de renners het wisten
had Sjoerd Tijsma een ronde voorsprong gepakt. "Daarna ging ik
‘op de grote zaag’ over alles en iedereen heen en kwam bij
Tijsma. Ze hebben ons niet weer terug gezien. Tijsma won en kreeg
zijn racefiets; ik kreeg de vijftig gulden van hem."
Hardlopen
Aan het eind van de jaren 1950 is Visser met wielrennen gestopt.
Ruim dertig jaar heeft hij daarna niet meer gesport. Wel was hij
bestuurlijk actief in onder andere het lanenkaatsen, een
voetbalvereniging en een speeltuinvereniging. Hoewel Visser zelf
nooit gekaatst heeft was hij ook keurmeester op de PC.
Ongeveer tien jaar geleden pakte hij de draad weer op. Na het
overlijden van zijn vrouw had hij iets nodig om zijn zinnen te
verzetten. Op advies van zijn zoon en jongste dochter Fenny ging
Visser hardlopen. "Ik ben gestart met lopen langs de zeedijk,
eerst een paar kilometer hard lopend, dan weer wandelend. Zo heb ik
het wat opgebouwd. Van mijn dochter Fenny kreeg ik nieuwe
loopschoenen."
Na enige tijd sloot Visser zich aan bij SV Friesland in Sint
Jacobiparochie. Deze door Jan en Josefien Kooistra in 1980
opgerichte vereniging voor de wegatletiek organiseert jaarlijks ruim
dertig stratenlopen. Wybren Visser laat er bijna geen enkele voorbij
gaan. Daarnaast loopt Visser veel buiten Friesland, al zoekt hij het
tegenwoordig wel steeds dichter bij huis.
Zijn eerste wedstrijd over tien kilometer liep Visser in
Rotterdam. Met zijn tijd van ruim 59 minuten bleef Visser net binnen
het uur. "Mijn maten zeiden tegen me: Wybren, zorg dat je het
binnen een uur loopt. En dat is gelukt. Later heb ik die tijd wel
verbeterd, maar tegenwoordig loop ik er anderhalf uur over."