20 juni 2008
Foto's: zie sjootz
Slachtemarathon:
van oranjegevoel tot wankelje
Bernard
Pijper
A week after, nagenieten van de
zeer geslaagde Slachtekuiertocht 2008. De geweldige sfeer nog eens
opnieuw beleven aan de hand van foto’s, de gesprekken terughalen
met mensen die je onderweg hebt leren kennen. Maar ook meeleven met
wandelaars die het moeilijk hadden, die zich soms meer strompelend
dan wandelend voortbewogen. Vol wilskracht om met een van pijn
vertrokken gezicht toch die finish te halen. Na de finishstreep
lachend of huilend in armen vallen van de deze dag ontmoete nieuwe
vriend of vriendin. Dat gebaar geeft het beste de uiting weer van
het thema van de editie van 2008: vriendschap. De redactie van
NWF-Regiosport maakte het als deelnemer allemaal van dichtbij mee.
Start
Om bij de start aan de Waddendijk bij Oosterbierum te komen stonden
op drie plaatsen in Friesland bussen klaar voor het vervoer. Op
eigen gelegenheid was het onmogelijk bij de start te komen. Vanaf
Sexbierum was dat geen probleem. Vanuit Raerd en Leeuwarden kwamen
bussen soms met een half uur tot drie kwartier vertraging. Een
aantal deelnemers startte daardoor later dan hun startkaart aangaf.
Bij de start is het een gezellige,
ontspannen drukte. Het muziekcorps uit Aldeboarn speelt vrolijke
tonen. Lieftallige dames delen koeken uit en geven elke deelnemer
een witte zakdoek met “Weach” erop. Op de startlocatie hebben
zeventig vrijwilligers onder verantwoordelijkheid van Harmen Westra
(Ooestrbierum) veel werk verzet. Hij is positief en optimistish
gestemd. “We zitten mooi op schema, het is prachtig mooi weer, het
kan niet beter.” Over het verwachte buienfront rond het middaguur
zit hij niet in. “Als de buien iets westelijk lopen houden de
wandelaars het wel droog.” Op de dijk is met oranje paprika’s,
het lokale product, de tekst “Slachte 2008” gemaakt. Daarboven
prijkt de miniatuur van een toren. “Dat spant de kroon, de
nagemaakte spits van de toren van Oosterbierum”, aldus een
tevreden Westra.
Niet iedereen heeft specifiek
getraind om de Slachtemarathon tot een goed einde te brengen. Geert
Nijboer uit Drachtster Compagnie zit geduldig op een bankje te
wachten tot hij mag starten. Hij heeft helemaal niet voor de Slachte
getraind. “Ik fiets veel, dat moet mijn redding worden. In de
winter doe ik wel eens nachttochten met opdrachten, tien tot twaalf uur
lopen. Dat ging altijd goed, geen blaren en zo. Ik heb nu helemaal
niet voor deze tocht getraind. Ik ben benieuwd hoe het afloopt.”
Kwart voor elf, een slag op de gong
en daar wordt Bernard Pijper, verslaggever voor NWF-Regiosport, met
de wandelaars van de één na laatste groep losgelaten. Begeleid
door het Slachtelied “Allinnich rinsto noait” (een vertaling van
“You never walk alone”) uitgevoerd door een Slachtekoor, is de Slachtemarathon ook
voor hem begonnen. Dertienduizend wandelaars bewegen zich een dag
lang als een lang lint over de aloude slingerende Slachtedyk.
Weach
Om elf en twaalf uur moet volgens planning door de lopers onderweg
met de witte zakdoekjes worden gezwaaid om zo een weach, een Friese
wave, uit te voeren. Muziek langs de route en een vliegtuigje in de
lucht zou dat begeleiden. Jammer dat het is mislukt. Maar de doekjes
zijn inventief als zweetband of zonnedoekje op het hoofd gebruikt.
Bij de start is over het doel van de zakdoekjes ook niets
meegedeeld. Via de pers en de Slachtesite is er over gecommuniceerd.
Blijkbaar pikt niet iedereen dat op.
Friezen
om utens
Een evenement als De Slachte trekt ook altijd geëmigreerde Friezen,
Friezen om utens, aan. Een van hen is Lammie Strijk uit Texas, In
1985 vertrok zij naar Amerika. Samen met haar Amerikaanse man Garry
is zij nu naar Friesland gekomen om haar moeder uit Akkrum te
vergezellen tijdens het wandelen. “Het was niet helemaal het doel,
maar omdat mijn moeder meedoet, doen wij ook mee. We zijn pas twee
dagen hier, maar in Amerika hebben we ongeveer tien kilometer per
dag getraind.” Haar man Garry verwacht geen problemen. “Ik loop
elke dag veel voor mijn werk.”
De vriendinnen Nynke en Anita uit
Workum lopen na tien kilometer nog in een lekker tempo.
“Het gaat hartstikke best, super, tot
nu toe zijn we best tevreden. Ik hoop dat het zo blijft."
Volgens Nynke was hun
voorbereiding redelijk. “We hebben het hele jaar door een,
soms twee keer per week 10 tot 15 kilometer gelopen. Dat moet genoeg
zijn.” Voor haar vriendin Anita liep de voorbereiding niet geheel vlekkeloos. Vijf maanden
geleden is ze bevallen. “Drie weken na de bevalling ben ik weer
begonnen. Dat ging iets te hard van stapel, waarna ik een paar weken
niets gedaan heb. De sfeer en onze goede moed slepen ons er vandaag
wel door.”
Oranje
Door de Nederlandse successen op het Europees kampioenschap voetbal
zijn diverse oranje tintjes aanwezig. Niet overdreven, maar
duidelijk zichtbaar, zoals oranje shirtjes, oranje hoedjes of, zoals
Tineke Merkens uit Leeuwarden, met een “oranje” sjaalte.
 |
“Ik
ben gek op voetbal, daar ben ik mee opgegroeid. Mijn vader was
altijd voetbal trainer. Dat hele mooie gevoel van gisteravond,
na de winst op Frankrijk, wil ik vandaag meenemen. Dat is
extra leuk. Als we gisteravond hadden
verloren, was dat wel minder geweest.” Dat oranje gevoel
moet haar er door slepen. |
“Met een gezin met drie
jonge kinderen en mijn werk als accountmanager, is het wel eens
lastig. Trainen kost zoveel tijd en dat schiet er dan wel eens bij
in. Ik ben dus niet echt goed voorbereid.” Toch is ze
optimistisch. “Het komt wel goed.”
After
Eight
Een evenement als de Slachte nodigt dikwijls uit tot gevoelige
acties. Lopen voor een goed doel, het uitvoeren van bepaalde
weddenschappen, het aangaan van uitdagingen.
Jeltsje Plantinga uit Oudega
(Smallingerland) is een van drie vrouwen die met een wit shirt
lopen met op de rug een foto en de tekst “After Eight”.
“Wij lopen voor Gretha, haar foto is op ons shirt afgedrukt.
Gretha overleed twee jaar geleden in Noorwegen na een
motorongeluk. Twintig jaar geleden zijn we op het Friese
Avondcollege met elkaar in contact gekomen. We aten destijds
altijd After Eight, met mint gevulde chocolaatjes. Na het
behalen van het VWO diploma zijn we als vier After
Eight-vrouwen een vriendenclubje gebleven. Deze tocht is een
vorm van verwerking. We lopen vandaag voor haar. We rekenen
erop zo in goede doen over de finish te komen.”
|
 |
 |
Balletjes
Rosita Jellema uit Akkrum loopt met twee balletjes, in elke
hand een. “Ik knijp in de balletjes om de spieren in de
vingers te bewegen, zodat ik geen dikke handen krijg.”
Ondanks de balletjes verwacht ze wel hier en daar een
inzinking te krijgen. Niet zozeer omdat ze niet genoeg
getraind heeft, maar omdat ze alleen loopt. “Mijn maatje
heeft donderdag afgezegd. Ze was door haar rug gegaan. Dan
maar alleen, met steun van alle supporters langs de kant kom
ik er vast wel.”
Onder de dertien duizend deelnemers zijn er meer alleen. Door
de ontspannen sfeer en het overwegend mooie weer is het niet
moeilijk contacten te leggen en elkaar er in moeilijke
momenten doorheen te slepen. Dat is ook onderdeel van het
thema van deze Slachte wandeltocht: vriendschap. Op diverse
plaatsen onderweg zijn borden geplaatst met teksten die daarop
inspelen, zoals: Freonskip is: “De oare op sleeptou nimme.” |
Knuffelberen
In Lutkewierrum heeft de bevolking het thema vriendschap
ingevuld met gevulde knuffelberen. Voor een dag is het
buurtschap omgedoopt tot “Knuffelwierrum”. Wandelaars
kunnen zich laten knuffelen door twee in een berenpak gehulde
jongedames. “Mag ik U een knuffel geven”, vraagt een
‘ijsbeer’. “Van jou wil ik wel een knuffel”, is de
reactie van een wandelaar. Een half minuutje omhelzen ze
elkaar en genieten ze van de strelingen over elkanders rug. |
 |
|
Blessures
De meeste blessures
openbaren zich in de loop van de dag. Vooral in de tweede
helft van de tocht krijgen de EHBO posten het steeds drukker.
Er komen diverse deelnemers meer strompelend dan wandelend
over de finish. Maar dat mag niet deren, het leed is geleden.
Sommigen krijgen al in het begin met een blessure te maken.
Wietse Tolsma uit Franeker voelt al na vijf kilometer dat het
een zware dag wordt. “Ik zat helemaal vast, mijn heupen
speelden op. Ik heb daar eerder last van gehad, maar in de
voorbereiding had ik geen enkel probleem. Ik heb wel twintig
kilometer als een oud mannetje gelopen. Bij Achlum had ik ook
al last van een blaar.” Zijn vrouw heeft aan de finish in
Raerd vier uur op hem moeten wachten.
|
Voor Johannes de Vries uit Stiens
is het een ware martelgang. Hij loopt de Slachte op klompen. Vier
jaar geleden heeft hij dat ook gedaan. “Het is voor mij vandaag
een uitdaging of ik het nog een keer kan. Destijds was het een
weddenschap, nu loop ik op pure wilskracht.” Vier jaar geleden
liep hij veel gemakkelijker. “Ik liep toen dagelijks op klompen,
nu niet meer. Ik ben al vier maal bij de EHBO geweest. De laatste
‘APK’ kwam ik niet door. Ik mocht eigenlijk niet verder. Ik heb
al het derde paar sokken aan, de eerste paren waren rood geworden
van het bloed.” Van ophouden wil hij niet weten. “De laatste
kilometers worden zwaar, maar ik kom er wel.”
En zo waren en meer. Nooit opgeven,
was hun credo. Volgens de organisatie zijn maar enkele tientallen
deelnemers voortijdig gestopt. De organisatie kan mede daardoor terugzien op een
geslaagde derde Slachtemarathon. Goed weer, op een stortbui rond een
uur of twee bij Wommels na, een geweldige sfeer, weinig verstoringen en bijna geen
uitvallers. Tot over vier jaar!
|